پرده نقره‌ای معجزه‌گر

سینما چیز عجیبیست.

می‌تواند روح تو را در فضای تاریک خود از جسمت بیرون بکشد و تا دوردست ترین نقاط همراه خود بکشاند.

می‌تواند به مدت یک ساعت و نیم الی دو ساعت معهود تورا خوشبختترین آدم دنیا کند. می‌تواند تو را بخنداند، بگریاند. می‌تواند کاری کند احساس حماقت کنی، احساس رشادت کنی.

ممکن است بر اسب سوارت کند و ماهها و سالها در راه اعتلای وطنت اسپانیای بزرگ بجنگی خستگی‌ناپذیر.

می‌شود که برکشتیی نمناک به عشق دست یافتن به گنجهای بازمانده از دزدان دریایی سرد و گرم و گرسنگی و تشنگی روزگار را بچشی، ملوانان برعلیه توی تنها بشورند به دیرک بادبانت ببندند و بر همان دیرک دارت بزنند.

این روزها اما و این سالها ، پرده نقره‌ای مسیرهای خاصی را می‌رود و می‌بردت و چه خسته و چه کسل.

همیشه خدا جوانی و عاشق و درگیر خیانت و درگیر ازدواج و معضلات اجتماعی حقیر.

آنقدر این جریان سیال ذهن دست‌خورده و آلوده است که حتی از روی صندلی سینما تکانت هم نمی‌دهد چه رسد به اینکه با خود هم‌داستانت کند. بیشتر به طرح کیسه چیپس نگاه می‌کنی و آن دوتا قناری عاشق ردیف جلو گوشه سمت چپ که گویا جریانات سیال دیگری را تجربه می‌کنند غیر از این جریانات.

همه اینها مختص زمانی است که دست‌اندرکاران تولید فیلم کار خود را بلد باشند و روح سینما بر فضای سالن چیره باشد. اگر کار نابلد باشند که برنامه ما ناخوانده همان طرح پاکت چیپس است و بررسی رفتارهای قناریهای جوان که ظاهرا برای پرکردن یک و نیم ساعت کارآییهای خود را دارد.

سینما جادوگر قابلیست.

امشب به دیدن فیلمی رفتم که به من آموخت چقدر خوشبختم. مرا با خود به تهران کشاند در یک خانه کوچک و یک خانواده فقیر اما قانع و خوشبخت.

من آنجا طلبه بودم یک طلبه ساده‌دل شهرستانی عاشق، عاشق تحصیل و عاشق خانواده‌ام. همسر زیبا و دو فرزند کوچکم.

جادوگر از ب بسم‌الله تا ت تمت قدم به قدم و لحظه به لحظه آنقدر مرا زجر داد و لطمه به روح و جسم و عواطفم زد، آنقدر مرا در گرداب بدبختی و آینده تاریک و ناامیدم پیچاند و تاباند که از دقایق ابتدائی فیلم به همه جا چنگ می‌زدم تا خودم و خانواده جوان و درمانده‌ام را از این سیاه‌روزی و بدبختی نجات دهم.

مطلب از اول روشن بود. به سمت دری پیش می‌رفتیم من، زهراسادات عزیزم، عاطفه شیرین‌زبان و امیرعلی کوچکم دست در دست هم که روی آن نوشته بود بدبختی.

فیلم، فیلم خوبیست. چون به راحتی مرا بدبخت و فلک‌زده کرد. چون مرا به قالب خود فرو برد. چون مرا خنداند و بسیار گریاند.

از همه مهمتر وقتی که سالن را ترک می‌کردم به من یادآوری کرد برو بیرون و ببین چقدر خوشبختی. قالب آقاسید را که ترک می‌کنی سجده کن به شکرانه ترک او و سرنوشتش.

بعضی فیلمها هستند که چند روز طول می‌کشد تا بتوانی قالبشان را بالکل کنار بگذاری.

پ.نون:  دیدن این فیلم فقط وقتی روی روحیه اثر منفی می‌ذاره که با فیلم ارتباط نزدیک برقرار بشه. دیدن دوباره فیلم برای سینما دوستان توصیه می‌شود. بار دوم ظرایف تولید رو بیشتر می‌بینید و غم و غصه‌ها اثرشون کم می‌شه. مجرب است.