من و لئوناردو

بچه که بودم چند سالی فلورانس زندگی می‌کردیم. بابام تاجر عطر و ادویه بود و از هند جنس می‌آورد و برای خودش یه مغازه بزرگ داشت. شعبه‌ای هم در رم باز کرده بود و از این دوتا شعبه کل اروپا رو سرویس می‌داد.

وضعمون خوب بود. با پسرهای وزیر وکیلها می‌پریدم و مدرسه اعیونها می‌رفتم. خیلی دنیای راحت و ساده‌ای داشتیم. غیر از هوای بارونی و دنیای نمناکش مشکل دیگه‌ای نبود. رماتیسم اذیتم می‌کرد.

نمی‌خوام از اون وقتا زیاد بگم چون هرچی بوده گذشته، خیلی ســــــــال!! می‌خوام برات از یکی از همکلاسهام تعریف کنم. این پسر خیلی توی خودش بود. شیطونیهای بخصوصی داشت . معمولا ساکت بود و به یه جا خیره می‌شد اما وقتی که به حرکت می‌افتاد از دیوار راست بالا می‌رفت و مدیر معلمها رو عاصی می‌کرد. چند بار هم از بلندی افتاده بود و دست و پاش رو از چندجا شکسته بود.

اسمش لئوناردو بود. با یه قد متوسط، صورت رنگ‌پریده و گرد و یک نگاه بی‌حالت و معصومانه. وضع مالیشون اونقدا خوب نبود اما پدرش از همه‌چی زندگیشون می‌زد که پسر یکی‌یه دونه‌ش رو بفرسته بهترین مدرسه ایتالیا.

برای همین لئوناردو یه سری امکانات مدرسه رو نداشت. همیشه از خونه غذای ظهرش رو با خودش می‌آورد و من و بقیه دوستها از حسودی می‌ترکیدیم که چرا ما باید بریم از غذاخوری غذای یه جور بگیریم و اون همراه خودش یه قابلمه کوچیک و کلی غذای خوشمزه می‌آورد. یا اینکه اجازه داشت که نه! مجبور بود مسیر خونه و مدرسه رو پیاده بیاد و کیف کنه در حالی که ما باید سواره با خدمتکارها بیایم و بریم و اصلا هم کیف نمی‌داد...

هر وقت از کنارش رد می‌شدیم داشت با خودش حرف می‌زد و کلنجار می‌رفت. ذهنش همیشه‌ی خدا مشغول بود. انگار یکی دائم داشت سؤال‌پیچش می‌کرد.

من دوستش داشتم اگرچه عجیب غریب بود و همیشه لباسهاش رو عوضی می‌پوشید و به همین دلیل بچه‌ها خیلی‌وقتها دستش می‌انداختن اما من می‌فهمیدمش چون خودم هم یه خورده پاره‌سنگ برمی‌داشتم و یه اخلاقهاییمون شبیه بود. لباسهای من رو ندیمه تنم می‌کرد و اون گیج نمی‌زد برای همین سر و وضع من همیشه مرتب بود.

بچه با استعدادی بود همیشه داشت یه چیز باسلیقه درست می‌کرد یا نقاشی می‌کشید. کاریکاتورهای خنده‌داری از معلممون در همه حالی کشیده بود و یه بار هم کتک مفصلی بابت این کارش نوش جون کرده بود.

.........

............

...................

                                            بقیه خاطرات من و لئوناردو رو پست بعدی می‌گم. خیلی شد.

                                                                                                     مخلصیم

                                                                                                       پ.نون

پ.نون ۱ :‌   خودت هم سرکاری هستی!! مگه چیه؟ سابقه‌م بده؟ :)

پ.نون 2 :   قالب تصویب شد. جالب اینکه اولین قالبی که ممکنه آدم داشته باشه همینه آخریش هم همین شد. خوبه همین. باشه تا سالی سکندری یه طراح وب خیلی هنرمند تصمیم بگیره برام قالب بسازه.....