بابونه
یک گل میباشد و ارتباط خاصی با این وبلاگ بخصوص ندارد!!بابونه
یک گل میباشد و ارتباط خاصی با این وبلاگ بخصوص ندارد!!تبلیغات به ضرب تخماق
اعتقاد متقن دارم که بیش از نود درصد حال ناخوش و استرس و چه و فلان و این‌حرفها از داخل ذهن آدمها به وجود میاد و بقیه‌ش زائیده اتفاقاتیه که بر سر من و ما و جامعه می‌آد. اگرچه این اعتقاد کلا در حیطه اعتقاداتم می‌مونه و اجرایی نمیشه که بتونم خودم مدیریتش کنم.
یه روشش اینه که آدم خودشو بزنه به یه راه دیگه و به روی خودش نیاره. اقلا مرتب به خودش گوشزد نکنه که من اینم و لاغیر! در همین راستا پست قبل نباید همینطور سرپست بمونه....
یه کار نسبتا جدیدی که سالهای اخیر مد شده و آفت من و شاید همه مردم موبایل‌به‌دست شده این تبلیغات اس‌ام‌اسیه واقعا جدا!!!
حتما همه‌مون درگیرش هستیم کم و بیش، مثالهاش هم بی‌شماره که نصف شب یا وسط روز وقتی حسابی درگیر هستیم یا منتظر یه مسج جدی واجب هستیم پیامک میاد که بدو بدو شورت‌لاستیکی گلک‌قشنگه رسید با طرح سیندرلا!! آدرس خیابان فلان فروشگاه اله.
بازه تبلیغات هم اونقدر گسترده هست که بیا و تماشا کن.....
تور یک‌هفته‌ای تایلند با قیمتهای باورنکردنی....
خرید اقساطی پورشه مدل سال......
پودر بهداشتی لطیفه بدون سوزش و خارش با اثر حیرت‌آور...
کلکسیون تابستانه پالتو و بارانی مد امسال آلمان....
اجرای سریع اسکلتهای بتن مسلح با استفاده از سیمان و شن اصل انگلیسی.....
دکتر ماندانا پالازیان متخصص ناباروری.......
تخلیه فاضلاب با یک تلفن........
گوسفند زنده تحویل درب منزل با قصاب مجرب آقا و خانم......
مهد کودک گلهای زندگی با شرکت قلقلی و عموپورنگ........
توپ لاغری تضمینی ربع‌ساعته چهل و سه کیلو بدون برگشت.............
مشاوره املاک و مستغلات بدون درد بدون خونریزی.....
تصویربرداری و عکاسی مجالس جشن و ترحیم با
ارسال تضمینی به یوتیوب و سایر سایتهای معتبر جهانی. ما شما را معروف
خواهیم کرد و هنر شما را به جهانیان خواهیم شناساند....
جوری که آدمی که نمی‌دونه سرسام رو با کدوم جیم می‌نویسن رسما حاضر میشه آیفون چهار دومیلیونیش رو بکوبونه وسط دیوار روبرو جون خلاص.
یه مرتبه که واقعا به تنگ اومده بودم تلفن زدم به یکی از همین شماره‌ها و گفتم ببخشید من یه سؤال دارم از حضورتون، جواب شنیدم که بفرمائید در خدمتیم. گفتم ببخشید شما سفارش این تبلیغات رو به کجا می‌دید منم لازمش دارم. بعد از کلی لطفا صبر کنید و دیلینگ دیلینگ و الو یه لحظه و فوروارد به این اتاق و اون اتاق یه نفر با اکراه شماره رو بهم داد.
زنگ زدم به اون مؤسسه تبلیغاتی و بعد از گذروندن همین مراحل گوشی یه لحظه و دیریریم دیریم و از اینا یکی جواب داد بفرمائید، امرتون؟ گفتم ببخشید خانوم من حاضرم یه مبلغ، هر مبلغی که بفرمائید بابت حق‌الزحمه شما بپردازم اما راهنماییم کنید که چطور میشه دیگه بهم از این تبلیغات نیاد، من دلم میخواد که از هیچکدوم از این رویدادهای مهم مطلع نشم!
می‌دونین جواب چی بود؟ گفت غیرممکنه!! این پیامکها روی یه قاعده کلی مثلا توی این رنج شماره برای یک عده فرستاده میشه و اصلا امکان نداره یه نفر نخواد!! :(
ظاهرا این اطلاعات جزو کتگوری آشهای کشک خاله دسته‌بندی می‌شن که بخوریم نخوریم پامون هست. در نتیجه تصمیم گرفتم از اون به بعد اقلا اعصابم رو روش نذارم و به سرعت مثل اینکه آدم شب به شب آشغالها رو میذاره دم در با کمال احترام تور آقای فلان و مطب خانم فلان و مغازه حاجی بهمان رو بذاره توی پیاده‌رو. انعام مأمور زحمت‌کش شهرداری هم فراموش نشود والا بد می‌بینی هااا!!!!! گفته‌باشم!
پی‌نوشت : داستان که طلبتون باشه، به محض غلیان مجدد حس چرت و پرت نویسانه خدمتتون معروض خواهم داشت به امید ایزد منان.
روزگار ما
افسرده
به هر طرف که نگاه می‌کنی، افسرده.
مثل ماهی در آب، انگار جور دیگری وجود ندارد.
همه درگیریم انگار. یکی عمیقتر یکی سطحی اما درگیر.
به هر که سر می‌زنم گرفتار است. گرفتار حال بد.
منهم یکی مثل بقیه اگر نه درگیرتر.
شاید کمتر سر بزنم اما حذف نمی‌کنم.
کاش همه جای خود را بگیرند. منهم یکی از همه.
پی‌نوشت: انگار " شاید کمتر سر بزنم" حرف مفتی بود چون دارم سر می‌زنم!!
ر.ک. پست تزریقی
آرس - قسمت اول
دستانش را تا عمق جیبهای بارانی مستعملش فروبرده, یقه بارانی را بالا زده, قدری به جلو خم شده و با قدمهایی مصمم و کوتاه زیر باران ریز و خنک پاییزی در یک خیابان درختی کم عرض پیش می‌رفت.
مرد، حدود چهل سال سن داشت با قد و بالایی نسبتا بلند و قوی هیکل و صورتی خشن و بی‌حالت. مستقیم به انتهای خیابان چشم دوخته بود و بدون پلک زدن مسیرش را دنبال میکرد. ذهن ناآرام و آشفته‌اش خاطرات روزهای گذشته را به سرعت پس و پیش میکرد و به دنبال یک جواب قطعی میگشت.
تلفن به صدا درآمد مرد تازه خواب رفته بود و زنگ مزاحم تلفن به زحمت او را از اعماق کوفته خواب بیرون می‌کشید.
- بله
- برادر بزرگ شاکیه
- کجا
- جای قبلی
- الآن؟
- ...........
گوشی را گذاشت و زیر لب ناسزای سنگینی به صاحب صدا داد و به زحمت پایش را از تخت آویزان کرد و با چشمان خواب‌آلوده به ساعت دیواری مدتی خیره شد. ساعت دو و نیم نصفه‌شب بود.
به زحمت از جا بلند شد و به سمت گنجه لباسی رفت و به سرعت لباس سرهم‌بندی‌شده‌ای را پوشید. بند کفش را نبسته از سویت شلوغ و مجردی خود خارج شد، داخل اتومبیل پرید و به سرعت سمت کافه ملوانها در کنار ساحل راند.
گوشه کافه، کنار پنجره میز کوچکی بود که مرد ریزنقش و میان‌سالی با چهره مضحک نشسته بود. سبیل کوتاه و سر نسبتا کم مویی داشت. در حالی که قهوه خود را با حرکات عصبی سر می‌کشید مرتب ساعت پشت دستش را امتحان میکرد که نخوابیده باشد.
به آرامی جلویش نشست و با دست به کافه‌چی اشاره کرد که به او هم قهوه‌ای بدهد.
- بگو ببینم چی شده این وقت شب منو کشیدی اینجا.
- ..............
- یالا جونور برادر بزرگه چی میگه.
- قهوه‌تو بخور میگم.
- لعنتی.
- ببین تامی برادر بزرگه هیچ خوشحال نیست.
- منم خوشحال نیستم!! کی خوشحاله این روزا؟
- اما اول ماه مه کجا و اکتبر کجا چی جوابشو می‌دی؟
- چکار باید میکردم؟ می‌رفتم دم مؤسسه و می‌گفتم ببخشید قربان اگه اشکالی نداره اون اسناد محرمانه پروژه آرس رو چند لحظه‌ای به رسم امانت به من تحویل بدین. قول می‌دم بعد از کپی برداری صحیح و سالم تحویلتون بدم؟ خوب این یه کار امنیتی خیلی مشکله. الآن هم که انجام شده و فقط تحویل مدارک مونده. عصبانیتش به چی میره؟
- هنوز که چیزی دستشو نگرفته. بهش حق بده که شاکی باشه.
- شاکی باشه یا نه اول باید بدهیش رو صاف کنه. من اون آدم پارسال نیستم. روشنه؟
- مگه پارسال پولتو نگرفتی؟ حالا هم فرقی نکرده.
- گرفتم اما چطوری؟ به هرحال طبق قرار باید اول کل پول پرداخت شه. وگرنه این مدارک برای خیلیها قیمتهای بالاتری می‌ارزه.
- این طنز تو منو می‌خندونه اما اونو نه. یادت باشه بیش از سه روز مهلت نداری.
پول قهوه‌اش را زیر فنجان گذاشت و از کافه خارج شد.
زائر
بین هزاران نفر یکی هستی. جماعت بی شماری جدا از هم, با هم و برهم. هر یکی حرفی, دادی, اشکی, طلبی, دردی.
مسابقه می دهند, می زنند, می شکنند, می درند و اگر پایش بیفتد می کشند برای نیم متر, یک مترجلوتر. انگار ارتباط تماسی نباشد همه چیز مردود می شود. بسیار می بینی سر و صورت خراشیده, ور آمده, کتک خورده با موهای ژولیده لباس نامرتب و دکمه های کنده شده اما خندان و پیروزمند خارج می شوند تا برای جنگی دوباره نفسی تازه کنند.
آن طرفتر فریادها می شنوی که اگر جای دیگر باشد قطع می دانی که کسی از دنیا رفت اما اینجا چیز عادییست. شاید هم رفت.
خجالت می کشم به روی بزرگ نگاه کنم.
اگر من کسی بودم که باید جواب می دادم قطعا کرکره رحمت را پایین می کشیدم و تا یک نفر یک نفر جلو نمی آمدند جواب نمی دادم. هر کس هم هول داد یا کتک زد برود ته صف! همه شانس آوردند هم بقیه هم من که این خبر نیست...
پی نوشت: عرض نکردم؟ من نه خدای خوبی می شوم نه باب الحوائج محبوبی!
خرافه
وقتی میلیاردها چشم امیدوار به هشت تا پا خیره میشه،
وقتی هشت تا پا از فاصله نه‌هزار و پونصد کیلومتری بیست و دوتا پا رو فلج میکنه،
وقتی یه بلوز یه ماه نباید شسته بشه مبادا سلسله موفقیتها شسته شه،
آدم بی اختیار یه نگاه به پشت دستش می‌اندازه، یه نگاه به تقویم رومیزی.
بعدالتحریر ۱:
من آدم تعصبیی روی فوتبال و ملتها نیستم هرچند به سهم خودم پی‌گیر و علاقمند جریانات جام‌جهانی هستم اما اصلا نمی‌تونم این بامبولهای اختاپوس و دلفین و یقه اسکی و مار پیتون و ال و بل و جیم‌بل رو با فرهنگ فعلی جاری در دنیای متمدن توی یه سناریو بگنجونم... واقعا!
هرکی هم بگه من از حذف تیم آلمان الآن ناراحتم سوخته.
بعدالتحریر ۲: بهاره وبلاگت!
قهوه
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....
می‌خواستم پست عادی بذارم اما دیدم خیلیها ممکنه علاقمند باشن در این مورد حرف بزنن! پس هم‌نوشتش کردم که هر کی‌خواست شریک بشه.
عابر:
اگر نداره که ! همیشه هست
آدن:
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....
توی یه کافه دنج در کنار دوستت در
حال یه بحث دلپذیر نوشیده بشه.
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....
عصر
یه روز پاییزی توی بالکن تنها نشسته باشی و به راز و نیاز سه تار و پیانو
گوش کنی و جرعه جرعه بنوشیش.
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....
عزیزی
با دقت و حوصله برای تو آسیا و دم کرده باشه
فکر کنم برای امشب
کافی باشه. دلتنگ همه این لحظه ها شدم
گرگ:
آدمها قهوه که می‌نوشند نمی‌دانم چرا
حرکتشان کند است، چشمهاشان نیمه‌بسته، به بی‌نهایت خیره می‌شوند و آه عمیق
می‌کشند حاکی از رضایت.
اگر گرگ نبودم یک بار آنرا امتحان
میکردم. باید چیز لذت‌بخشی باشد.
امینه:
1- کسی که به
قهوه عشق می ورزه دمش کرده باشه
2- موقع خوردن هورت بکشی
3-
فنجونش ملوس باشه
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....
دکتر هومیوپاتت جزو منعیات قرارش
نده ! 
اینقدر
هوسش رو کردم که نگو .... برم زود وبلاگت رو ببندم وگرنه عکسش الان وادارم
میکنه برم یکی درست کنم بخورم ... حتی اگه به خوبی قهوه های کافی شاپ
پاتوقمون نشه ! که نمیشه ... البته اگر خوب نشه خیلی بهتره چون دوباره هوس
میکنم و دوباره و دوباره و دوباره ....... بعد هم دکترم با تیپا پرتم میکنه
بیرون ! 
آره
من قزن هستم یک کافیوهولیک !
سلام قزن !
مهتاب:
آخ جون هم نوشت دوست می داریم 
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....
ساعت هفت
صبح باشد و یک فنجان
زیبا محتوی قهوه فرانسه با اسانس کره به همراه عطر نان برشته و روزنامه ی
صبح که آنهم بوی خوشایند کاغذ نو را دارد....
ساعت
ده صبح باشد.
قهوه ی فوری. خوش عطر به همراه کمی شیر و شکر... به همراه یک دوست یا
همکار، در حال بحث کردن در مورد راهکارهای ادامه ی پروژه ی مشترک...
ساعت
چهار بعدازظهر. یک فنجان قهوه ترک. یا در جمع خانوادگی به همراه شوخیها و
گپ و گفت همیشگی و یا در تنهایی کنار پنجره که پرده ی گلدارش با نسیم خنک
آرام جلو و عقب می رود. به همراه یک رمان دلپذیر، اگر نبود سیگارتی هم جواب
می دهد!
ساعت ده شب، قهوه فرانسه با عطر وانیل،
لم داده روی مبل در
حال فیلم دیدن و یا در حال نت گردی...
کلا قهوه
از مواهب الهیست!
اگر مضراتش هم برطرف میشد نورعلی نور بود 
بدون‌اسم:
قهوه از مواهب مسلم الهیست اگر.....آدم رو یاد مادر هیچکی نندازه :)
قهوه از مواهب الهیست اگر همچون هر موهبت دیگر الهی در مصرف آن افراط نگردد!
امان از بوی قهوه! چه خون شد دل من از استشمام بوی تلخ و دلنشینش!!! باور کن نصف خستگی تنم با بوی آن می پرد!!!! وااااااااااای هوس کردم شدییییییییید!!!
آلبالو...:
سلام.بهههه چه عکس هوس انگیزی!! قهوه از
مواهب الهیست هر ساعتی میخواد
باشه خسته باشی که خوب خیلی بیشتر ولی نباشیم عالیه هوا هم هرطور باشه و
هر نوعی هم میخواد باشه کلا خیلی حال میده!! اگه تو ستار باکس هم نشسته
باشی که دیگه معرکست !!!
مارک بلو مانتین هم اگه گیر بیاد فوق العادست.
نوشا:
چای و قهوه یه جزء بزرگی از زندگی من هستن
...
اوووووووووم تازگیا
مامان یه قهوه فرانسه خریده یه ترک ... دو تاش دو تا مزه متفاوت میده و دو
تاش خوشمزه است و نمیتونی بگی یکیشو دوست دارم یکیشو نه ... من شب ها قهوه
درست میکنم ، مخصوصا وقتایی که خوابم نمیبره و میخوام فیلم یا سریال ببینم
... زیادتر درست میکنم و بقیه اش رو با شیر و یه ذره شکر قاطی میکنم و
میذارم یخچال و صبح با لذت هر چه تمام تر سرش میکشم ... اصلا هم روی خوابم
تاثیر نمیذاره چون اصولا خودم شب پره ام 
یه
چیزی ، یه وقتایی با یکی دو پک سیگار بیشتر به آدم میچسبه
!!! 
زمرد:
از این هم نوشت خوشم میاد
نسکافه
باشیر بدون شکر... تلخ.... داغ.... هرموقع.... کنار لپتاپ.... زندگی
زیباست.
پ.نون:
بین صبح و ظهر باشه، خسته باشی، زیر کولر باشی، فرانسه باشه و ترجیحا ایلی.
همه شما خوانندگان این پست دعوت هستید که در مورد سوژه بحث
برای من در همین پست کامنت بذارید و من نظر شما رو همینجا درج میکنم
در مورد هم‌نوشت مطالب تکمیلی رو اینجا بخونید
رؤیای زیبای گرگ
گرگی را می‌شناسم.
خیلی مؤدب، زیادی مؤدب.
از گله گوسفندها هم معذرت می‌خواهد، وقت شکار.
گاهی موهایش را شانه می‌زند، شعر هم می‌گوید،
شبها بر بلندیها به صدای بلند میخواند.
بعضی وقتها برای قاصدکها قصه می‌گوید از آرزوهایش، بچگیهایش.
گرگ خوبیست، مقید به اصول.
هیچ انسانی هیچوقت برق دندانش را ندیده است.
با اینهمه او گرگ است، نزدیکش احتیاط دارد.
شبها هر شب خواب می‌بیند،
خواب خون‌آشامی تشنه، سرد، دوست‌داشتنی.
بعدالتحریر:
اصلا قصد نداشتم شعر بگم اما انگار شبیه یه شعرگونه شد! اصلا نمی‌خواستم پست جدید بذارم اما انگار شبیه یه پست شد. خودش اومده منم اینجا پناهش می‌دم. تو هم زیاد جدیش نگیر. گرگه رو میگم. رفتنیه امروز یا فردا یا یه روز دیگه...
خاطرات گرگ:
امروز هوا خیلی گرم است کاش میشد آب‌تنی کنم. از شکاربان در روز حیا میکنم.
پستچی
بعد از ظهره، خسته از راه رسیدی و داری کلید در خونه رو از بین کلیدهای دسته‌کلیدت پیدا می‌کنی که بندازی بری تو که می‌بینی پستچی موتورسوار میرسه و بهت نزدیک میشه، توقف میکنه و از موتورش پیاده میشه.
ازت می‌پرسه اینجا منزل .......... هست؟ جواب می‌دی بله.
میگه شما خودتون هستین؟ باز جواب می‌دی بله.
میگه یه مرسوله سفارشی دارین که باید شخصا مراجعه بکنین به اداره پست و تحویل بگیرین.
با تعجب کلیدها رو ول می‌کنی و می‌ری طرفش و می‌پرسی جریان چیه.
با یه عذرخواهی کوتاه توضیح میده که باید اونجا تحویل بگیرین. من فقط رسید و شماره مربوط به مرسوله دستمه. اینو لطف کنید با کارت شناساییتون داشته باشید تشریف ببرید به اداره پست قسمت توزیع پیش آقای........ مرسوله‌تون رو تحویل بگیرید.
تشکر می‌کنی و در حالی که داری پاکت رو تحویل می‌گیری یه امضای سریع توی دفترچه یارو می‌اندازی و سوار میشه میره.
فردا صبح اول وقت خودت رو می‌رسونی به محل..........................
این سوژه هم‌نوشته. ادامه رو
تو بنویس چی تحویل می‌گیری یا دوست داری چی تحویل بگیری که جالبترین و
هیجان‌انگیزترین باشه برات.
بعدالتحریر:
اول یه نکته که دوست خوبم بدون اسم به
عنوان سوژه خودش انتخاب کرد و یه تذکر آیین‌نامه‌ای هست اینه که پست سفارشی
اول خودش میاد دم در بعد اگه کسی نبود قبض میندازن توی خونه مطلب درستیه
اما نکته اینجاست که من دلم نمی‌خواست بسته مشخصی رو بدم دست دوستام.
نمی‌خواستم یه پاکت باشه یا بسته اینقدی یا این‌شکلی اصلا ممکنه بسته
اونقدر بزرگ باشه که یه موتورسوار نتونه حملش کنه یا هزارتا مطلب دیگه که
یه ذهن خلاق میتونه بپروره و از توش یه چیز جالب بسازه.
نکته مهمتری که به بهانه این مورد خواستم بگم اینه که هم‌نوشت جاییه برای اینکه ما بتونیم خلاقیت ادبی یا هرچی که اسمش هست رو پرورش بدیم. اصلا لازم نیست که اون سوژه واقعیت خارجیی توی زندگیمون داشته باشه. اصلا کلا از بیخ و بن ساخته ذهن خلاق باشه شاید قشنگتر هم باشه. پس خودمون رو زندونی زمان و مکان و روزمرگی نکنیم.
چیدمان پستها رو تغییر دادم از جدید به قدیمشون کردم فکر کنم اینطوری بهتر باشه. اونایی که اولیا رو خوردن یه سکرول به نفعشون :)
نوشا:
فقط یه چیزی هست که نمیدونم پستچی میتونه بیارش یا نه ؟! دلم میخواست توی
اون جعبه آرامش باشه ... من دلم آرامش می خواد ، فقط آرامش ... میشه پستش کرد ؟!!!
پ.نون: با عرض معذرت جسارتا از وبلاگت اینو سرقت کردم. دیدم قشنگه حیفم اومد اینجا نباشه. خوب برا همینجا بود دیگه نه؟ :)
یه نیگا به کاغذ توی دستم کردم بعد هم یه نیگا به رد دود موتور پستچیه ...
هنوز تو شوک بودم . دویدم و قضیه رو به پرناز ( خانمم ) گفتم و نظرش رو
خواستم . اونهم با من موافق بود که قضیه خیلی عجیبه . و البته در ادامه
یادم انداخت که تو زندگیمون چیزای عجیب غریب ِکمی اتفاق نیوفتاده ...
صبح
راهی اداره پست شدم . پرناز هم نمیتونست صبر کنه تا من بهش زنگ بزنم .
میخواست زودتر بفهمه چه خبره . با هم رفتیم به سمت قسمت بسته ها .قضیه رو
به کارمند اون قسمت گفتم . با تعجب نگاهم کرد و گفت این روال معمول ما نیست
. گفتم پس این قبض چیه که مامورتون به من داد ؟ نگاهی به قبض کرد و شماره
اش رو توی کامپیوتر جلوش وارد کرد . ولی باز هم جوابی نگرفت . از همکار
کنار دستیش پرسید . با هم یه پچ پچی کردن و یهو انگار که یه چیزی یادشون
اومده باشه مارو با آبدارچی فرستادن اتاق رئیس . دم در دیگه قلبم تو دهنم
بود ! پرناز هم دست کمی از من نداشت . دستهاش یخ کرده بود و کف دستش عرق
سردی بود . با نگاه سعی کردم بهش آرامش بدم ولی انگار بدتر شد ... تا
آبدارچیه در رو باز کرد مرد جا افتاده ایی رو دیدم که حتما همون آقای رئیس
مربوطه بود . خیلی رسمی و خشک باهامون سلام و علیک کرد و آبدارچی رو فرستاد
که برامون چای بیاره .. از نگاههای طرف نمیتونستم چیزی سردربیارم برای
همین کلافه شده بودم . سکوت بدی هم افتاده بود . من به پرناز نگاه میکردم و
پرناز هم با ایما و اشاره به من میگفت که بپرسم چه خبره . آخر با کلی من و
من خودمو معرفی کردم و قضیه رو جویا شدم . رئیس بالاخره از روی کاغذای روی
میزش سرش رو بلند کرد و رو به همسرم گفت : خانم میشه خواهش کنم ما رو تنها
بذارید ؟ پرناز با قیافه ای شبیه علامت سوال از اتاق رفت بیرون . من دیگه
یواش یواش داشتم خودمو حراب میکردم ! مرده از پشت میزش بلند شد و همونطور
که توی چشام زل زده بود به طرفم اومد...که یهو از خواب بیدار شدم !
پ.نون: بعدش چی شد؟ :) مرسی!
پ.نون:
موتورسوار که راه افتاد بره پشت سرش گفتم خودتی!! ما رو ببو گیر آوردی؟ نامرداش فردا برن اداره پست اون ور شهر! و نرفتم. کاغذشون رو هم صاف انداختم توی سطل که عبرتی بشه برای هرچی پستچی سرکاریه!
سه چهار روزی از این موضوع گذشت منم پاک فراموش کرده بودم که اصلا همچین اتفاقی افتاده که دم در زنگ زدن. گفت بیا دم در. رفتم پایین درو باز کردم دیدم باز خود یارو سرکاریه‌س. سلامی و علیکی گفت آقا شما نرفتی اداره؟ محکم زدم روی پیشونیم و گفتم آخ آخ پاک یادم رفت به جون تو! گفت لطفا هر طور شده زودتر برین بسته‌تون می‌مونه خراب میشه ها! با تعجب گفتم خراب میشه؟؟؟ جواب داد خراب که نه اما عواقب داره! لطفا سریعتر اقدام کنین. منم قول دادم و معذرت خواستم و طرف رفت.
راه که افتاد گفتم آره جون عمه‌ت قیافه من خیلی مثل هالواس؟ وایساد و گفت چیزی گفتین؟ گفتم نه قربان شما بفرمائید! و رفت.
پس فرداش تلفن زنگ زد یه صدای دورگه عصبانی و خشن تقریبا با فریاد گفت آقای پ.نون؟ جواب دادم خودمم امرتون! گفت آقا ما اینجا کارگرای شماییم؟ مرتیکه بیا بسته‌تو بگیر قبل از اینکه تو کله‌ت خوردش کنم!! و گوشی رو گذاشت!
آقا ما رو می‌گی یه کم که نه حسابی خودمونو باختیم سریع پریدم توی اولین تاکسی و رفتم طرف اداره پست و یه سر طرف دایره توزیع. وارد که شدم دیدم یه بوی ناخوش‌آیندی منطقه رو برداشته و اوضاع، اوضاع جنگیه همه‌چی به هم ریخته، همه پاکتها کاغذها بسته‌ها ولو هستن گونیها رو هم غلتیدن و خانمهای کارمند همه یه گوشه به هم چسبیدن و از پهنای جگر جیغ و ویغ می‌کنن آقایونشونم حلقه زدن یه گوشه اما جرأت نمی‌کنن برن جلو. وحشت برم داشت. یه کم که رفتم جلو زدم سر شونه نفر عقبی و گفتم ببخشید آقا اینجا چه خبره؟ سریع جواب داد آقا برو بیرون اون درم ببند! گفتم ببخشید من پ.نون هستم همین نیم‌ساعت پیش یکی از اینجا منو احضار کرد.
یهویی یارو دادش در اومد که بچه‌ها صاحابش اومد!!! و همه برگشتن طرف من با چشمای خون گرفته و تن و بدن غرق عرق! اینجا صاحب اون صدای توی تلفن که الحق و انصاف هیکلش به صدائه گفته بود زکی با فریاد گفت بیا جونم بیا جلو جمع کن ببر دسته گلتو!
من که کاملا آماده فرار بودم رو دوره کردن و هول دادن جلو طرف یارو گندهه. اونم با انگشت اشاره کت و کلفتش اون گوشه مرکز دایره رو نشونم داد و گفت برو ورش دار ببرش بیرون!
نگاه که کردم دیدم یه بچه اسب آبی خیلی خوشگل و مامانی با دندونایی که تازه داشت در میومد و یه نگاه معصومانه در حالی که از وحشت آروم و قرار نداشت و دائم دور خودش می‌چرخید و می‌لولید اونجاست! ناخودآگاه گفتم الهــــــی چه خوشگله!
همه با تعجب برگشتن طرف من که چیچیه؟؟؟ یکیشون گفت این زلزله این چند روز خواب و خوراک ما رو به هم ریخته از امروز صبح هم که از قفسش گریخته اداره رو یه نفری همین خوشگله تعطیل کرده عملا!
خلاصه چندتایی گروه ضربت تشکیل دادیم و با چند تا شیرجه و جاخالی رموندیمش طرف قفسش و درش رو بستیم و داستان به خیر گذشت.
وقتی رفتیم برای تحویل گرفتن محموله دیدم دوستم غواص از آفریقا اینو برام پست کرده به مناسبت روز تولدم با یه نامه خیلی مختصر:
پ.نون جان اینو که دیدم از شباهت عجیبش به تو یادت افتادم و فکر کردم هدیه خوبیه برات و از تنهایی میتونه خوب درت بیاره. نگهداری ازش خیلی ساده‌س بچه آرومیه فقط دو سه ماه اول قبل از اینکه از صد و پنجاه کیلو سنگین‌تر بشه روزی حدود پنجاه لیتر شیر باید بدیش از اون به بعد هم از همین علفهای معمولی هم می‌خوره. فروشنده حیوونای دست‌آموز اینجا بهم گفت که خیلی اهلیه و زود انس می‌گیره. میگفت که این طرفا توی هر خونه‌ای مد شده یکی از اینها هست و حسابی تو بورسه. امیدوارم بپسندی. تولدت مبارک و به امید دیدار.
پ.ن. بین این و یه توله‌ببر مامانی و کوچولو به سختی این رو انتخاب کردم. شاید سال بعد اونو برات بخرم البته اگه باز اینجا بودم.
غواص
زمرد:
هنوز نیومده.... منتظرش میشینم و با
موبایلم
بازی می کنم....
همش فکر می
کنم الان حتما یه جایزه گنده برنده شدم... یه هدیه عالی.... یکی برام پول
فرستاده....
آقاهه بلاخره میاد.... خیلی یواش میره پشت
میز.... یواش
آماده میشه.... منم دارم از هیجان میمیرم و تو دلم بهش میگم بدوووووو.....
یواش مدارکمو چک می کنه.... میره و چننننند دقیقه بعد با یه جعبه گنده ولی
سبک میاد....
تو ماشین بازش می کنم.... توش یه جعبه دیگه
ست.... توش
پوشاله.... یه جعبه دیگه...
جوش میارم.... جعبه آخری مطمئنم
توش نوشته
سر کارم.... بازش نمی کنم.... تو خونه میذارمش گوشه اتاق....
چند
روز
بعد میخوام به یکی کادو بدم یه جعبه اون اندازه لازم دارم.... جعبه آخری رو
باز می کنم .... توش یه پاکت درازه.... یه چک و یه بلیط .... برنده
شدممممم.... تعطیلات تابستانی در فرانسه....
پ.نون: سلام ممنون و خوش اومدی. جالب بود :) ببینم زمرد، تو بابونه سری قبل رو پی‌گیری می‌کردی؟ اونجا که من همه دوستان رو دعوت کردم به جنوب فرانسه به قصر وسط دریام؟ یاد اون داستان افتادم یهویی.... یادش به خیر!
آلبالو....:
سلام.خب من چون بیکار بودم فردا اول وقت میرم
اداره پست و سراغ اون مرسوله
پستی وقتی بازش میکنم میبینم یه دعوتنامه برای اقامت یک ماهه از طرف هتل
آتلانتیس دبی اومده برای من و خونوادم در بهترین اتاق و با امکانات
کامل! (مثل این
عقده ای ها) این اولین چیزی بود که به ذهنم میرسه هزاران جور دیگه هم
میشه بگی فعلا همین.
پ.نون: آخ جون! خوش به حالت. سوغات یادت نره :)
مهتاب:
چه طرح جالبی!
صبح
روز بعد با کلی زحمت و قصه بافتن از رییسم مرخصی
ساعتی گرفتم و با عجله به طرف اداره ی پست رفتم. سراغ مسئول مربوطه را که
گرفتم به یک قسمت سالن راهنمایی شدم. مسئول نیم نگاهی به من انداخت و
پرسید: شما آقای..... هستین؟
لب داغم را با زبان خیس کردم و
گفتم بله
خودمم.
همانطور که سرش پایین و مشغول کارش بود، اخم آلود گفت:
کارت
شناسایی لطفا.
کارت شناسایی و رسید قبض را از بریدگی نیم دایره
ی شیشه
روی میزش سر دادم.
نگاهی منتقدانه به هر دو انداخت. انگار
دنبال ایرادی
میگشت که نیافت.
پاکت نه چندان بزرگ کاهی ای را از زیر میزش
درآورد.
دوباره نگاهی به اسم و آدرس روی پاکت انداخت و آنها را با مشخصات کارت
شناسایی و رسیدم مطابقت داد. بعد هم با بی میلی آن را از بریدگی شیشه بیرون
داد. به دنبال آن کاغذی هم سر داد و گفت: اینجا رو امضا کنین.
امضا
کردم و بیرون آمدم.
زیر گرما و نور کور کننده ی آفتاب نگاهی
به اسم و
آدرس ناآشنای فرستنده که همشهری خودم هم بود انداختم. با خستگی عرق پیشانیم
را پاک کردم و گفتم: مردم چه حوصله ای دارن! خب میاورد خودش در خونه ام.
تازه اون وقتم می فهمید که اشتباه گرفته!
پوزخندی زدم و ماشین
را روشن
کردم. دوباره به زر زر افتاده بود. پرسیدم: این بار چقدر تو گلوت گیر کرده؟
تو تا ما رو مفلس نکنی دست بردار نیستی؟
چند
دقیقه ای وقت داشتم.
قبل از برگشتن سر کارم، سری به معاملات ملکی آشنایم زدم.
در
جواب سلامم
به سردی سلام کرد و در حالی که خودش مشغول کاری نشان می داد، بدون این که
نگاهم کند، گفت: هنوز هیچی.
خسته تکرار کردم: هیچی؟
سر بلند کرد و
گفت: ببین رفیق من! آخه یا پول پیش رو اضافه کن یا نرخ اجاره رو. با این یه
قرون و دوهزار که کسی بهت خونه نمیده! ماشالا اشتهاتم که خوبه. پارکینگ
داشته باشه، اتاق خوابش بیشتر از یکی باشه، ترجیحا هال و پذیراییش جدا
باشه. چیز دیگه ای نمی خوای عزیزم؟ نظری در مورد ویوش نداری؟ رو به باغ باز
بشه یا خیابون؟
آهی کشیدم و در حالی که بیرون می رفتم، گفتم:
ممنون
پشت
سرم صدا زد: خواهش می کنم. به هر حال اگه موردی بود بهت زنگ می زنم.
زمزمه
کردم اگه تا اون موقع اثاثم تو خیابون نباشه!
سوار
ماشین شدم.
نگاهی به پاکت سفارشی که روی صندلی شاگرد بود انداختم و پرسیدم: تو دیگه از
جون من چی می خوای؟! شانس کچل من باشه، تو هم میشی یه احضاریه ی دادگاهی
چیزی! شیطونه میگه باز نکرده بندازمت بیرون!
اما
نینداختم. بدون
توجه بیشتری به اداره برگشتم. بعدازظهر دوباره خسته و خراب راه خانه را
گرفتم. پشت در خانه، خواستم پیاده شوم که بار دیگر چشمم به پاکت افتاد. برش
داشتم. نگاهی به آن انداختم. با دست امتحانش کردم. دسته ای کاغذ! خب که
چی؟
بازش کردم. یک پاکت دیگر به علاوه مقداری کاغذ جدا. پاکت
را بیرون
کشیدم. وصیتنامه ی آقای.....
عموی ناتنی ام که جان به عزرائیل
نمی
داد؟!!! بله گویا این بار عزرائیل غافلگیرش کرده بود و عجیب آن که تنها
وارث من بودم!
خانه ی هفتصد متریش، باغ و آب چاه بیرون شهرش و
ماشین
آخرین سیستمش! خدایا خواب می بینم! دو سه تا سیلی به خودم زدم. نیشگون
محکمی از گونه هایم گرفتم. توی آینه ی ماشین نگاه کردم. صورتم از گرما و
ضربه ها قرمز شده بود. خواب نبودم؟ خدایا شکرت!
ببخشید
طولانی شد :)
پ.نون: سلام و متشکرم و خوش اومدی. چه قلم روونی داری. عالی بود. مطلب که جذاب باشه طول داستان توجیه پیدا میکنه.
پ.نون:
فردا صبح اول وقت رفتم طرف اداره پست و سراغ مسئول مربوطه رو گرفتم. نبود. یه مدت معطل شدم دم در اتاقش تا اومد. به نظرم یه مسئولیت مهمی داشت چون برای خودش اتاق جداگانه داشت و توی سالن پشت یه گیشه نبود.
وقتی که خودم رو معرفی کردم و کاغذ رو نشونش دادم گفت آهان شما همون آقای وی‌آی‌پی ما هستین؟
در حالی که به کلی هنگ کرده بودم جواب دادم بله آقا؟
با یه لبخند یه‌وری جواب داد میشه همراه من بیاین پیش رئیس اداره؟
من دیگه داشتم قاطی میکردم و با حالت کلافه‌ای گفتم میام اما شما نمی‌خواین یه توضیح کوچیک بهم بدین که موضوع از چه قراره؟ من واقعا برام سخته حدس بزنم. چقدر باید نگران باشم؟
باز با همون لبخند مشکوک دستی به پشتم زد و گفت نگران که نباش ولی اگه استعداد شاخ داری مواظب باش شاخ در نیاری! و من گیج و منگ رو با خودش برد طبقه بالا. بعد از اینکه از سد منشی و مراجعین عبور کردیم وارد اتاق رئیس شدیم.
اشاراتی که بین رئیس و همراه من رد و بدل شد حاکی از این بود که موضوع کاملا سوژه روزه.
رئیس گفت بنشینین من اتاق رو خلوت کنم. بعد از چند دقیقه‌ای مراجعین که رفتن رئیس به منشی تذکر داد کس دیگه‌ای وارد نشه. بعد به ما گفت که بیاین نزدیک بنشینین.
رئیس رو کرد به من و گفت آقای پ.نون شما چقدر از پروژه جدید سازمان ملل متحد به اسم دهکده جهانی- تحقق یک رؤیا اطلاع دارید؟
با حالتی بی‌گناهانه جواب دادم هیچی. ایشون هم سرشون رو به علامت تصدیق تکون دادن و گفتن بله حدس می‌زدم. بچه‌های اطلاعات هم گزارششون همینو تصدیق میکنه و با نگاهی تأیید مسئول مربوطه رو گرفت. الآن دیگه سمت این آقا توی اداره پست برام روشن شده بود.
رئیس ادامه داد من تاریخچه کامل زندگی شما رو دارم و می‌دونم که شما یه شخصیت فرهنگی هستین. قضیه از این قراره که دفتر این پروژه واقع در زوریخ به عنوان یه طرح تحقیقاتی دویست‌هزار نفر از مردم دنیا رو که از کل کشورهای دنیا انتخاب شدن به دقت انتخاب کرده و برای همه دعوت‌نامه‌ای فرستاده. این افراد بایستی خصوصیات ویژه‌ای داشته باشن از جمله تحصیلات دانشگاهی، آشنایی به حداقل چهار زبان زنده دنیا و سابقه گردشگری مناسب و البته تمکن مالی نسبی. در صورت توافقشون اونها به مدت ده سال در استخدام پاره‌وقت این پروژه خواهند بود و وظیفه اونها مسافرت به کشورهای مختلف و بررسی وضعیت پیشرفت پروژه در این کشورهاست. قراره تمام کشورهای طرف قرارداد و در ابتدا یه تعداد معدود به عنوان طرح پایلوت دهکده جهانی رو محقق کنن. با بالا بردن سطح آی‌تی و تکنولوژیهای نوین. از کشور ما هم پنجاه نفر دعوتنامه دارن که خوشبختانه یکی از این افراد شما هستین. در صورت موافقت شما، ما خودمون اقدامات قانونی اعزام شما به سویس برای شرکت در کلاسهای آموزشی رو انجام می‌دیم و کار جدیدتون ظرف دوماه آینده شروع خواهد شد. شما باید سالانه حداقل شش مسافرت توریستی به همه کشورهای هدف رو انجام بدید و گزارشتون رو برای انجام آنالیزهای لازمه به دفتر پروژه و البته یه نسخه هم به طور خصوصی برای ما ارسال کنید. البته همه مخارج جاری به عهده پروژه است و یک حقوق ثابت هم دریافت می‌کنید. شما موافقید؟........ آقای پ.نون با شمام!
در حالی که با یه ضربه محکم از عمق رؤیاها به واقعیت و دفتر رئیس اداره پست برمی‌گشتم دهن چهارطاقم رو بستم و منگ جواب دادم، ال...البته حتما قربان!
لبخند زنان با من دست محکمی داد و گفت تبریک میگم. سعی کنید نماینده لایقی برای مملکتتون باشید. پس‌فردا برای گرفتن مدارک و بلیت و سایر دستورالعملها به این آدرس مراجعه کنید. ضمنا فراموش نکنید لباس گرم بردارید. این فصل سال سویس خیلی سرده.......
بدون اسم:
بلند شدم رفتم اداره ی پست
چه کار احمقانه ای کردم کل صبحم هدر شد تا
این مسیر رو رفتم و برگشتم
سراغ اسمی که پستچی گفته بود گرفتم نمی
شناختن از باجه سراغ گرفتم که کجا باید بسته ی سفارشیم رو تحویل بگیرم گفت
اگه به صندوق پستی شما فرستادن باید بری همون قسمت گفتم صندوق ندارم دیروز
پست چی اومده دم خونه.. یه نگاه چپ چپی بهم کرد و گفت اگه بسته ای به آدرس
خونه ی شما رسیده بود پست میاورد دم خونه تحویل می داد مگر اینکه خودتون
نبوده باشین و بسته سفارشی باشه و تحویل ندن و بگن صاحبش بیاد بگیره نه
اینکه پست چی بیاد دم در به خود شخص بگه آقا بیا اداره بستت رو بگیر ! برو
تو دوستای دبیرستانت بگرد ببین کی اهل مردم آزاری بوده حتما کار اونه
!!!!!!!
تمام مدتی که توضیح می داد عین بز نگاش کردم و در آخر عین خنگا
گفتم ببخشید ! و تمام راه برگشتن به خودم فحش دادم !!!
پ.نون: مرسی بدون اسم
جان. منتظر یه چیزی عین این بودم که برام بفرستی 
. اگه حالت گذاشت یه
مطلب دیگه هم منو مهمون کن. این اتفاق که روال عادی اداری ماست :)
به یاد تو با عطر TRENDY:
توی راه دلم مثه سیر و
سرکه میجوشه.همیشه عادتم
این بوده.بالاخره به محل میرسم و میرم قسمت توزیع و به اون فرد میگم که
ببخشید دیروز مامور پست شما اومد و گفت که امروز بیام تا یه مرسوله سفارشی
دارم تا بگیرم.مرد فامیلم را می پرسه و یک نگاه خاصی به من میکنه.دوباره
دلم شور زد.نمیدونم..شاید مالیخولیا گرفتم که به همه اینقدر بدبین شدم و
توهم زدم.یک نامه جلوی من میذاره و تا وقتی آدرس مبدا را نگاه میکنم دلم
هوری میریزه.فکرشا نمی کردم ارتباط مجازی مون سریع به ارتباط تو محیط واقعی
تبدیل بشه.هرجوری هست خودما جمع و جور میکنم و طرز راه رفتنم مثه گربه ای
شده که میخواند به زور حمومش کنند.رسیدم خونه و نامه را باز میکنم.
سلام
به دوست عزیزم...درسته که ای میل از وقتی اومده دیگه کسی با پستچی و نامه
زیاد کاری نداره.اما هرکاریش بکنی بالاخره کاغذ جای خودشا داره و احساساتم
را میتونم با دست خط خودم بنویسم نه فونت TAHOMA و آریال.با تن سپید کاغذ
رودربایستی ندارم و هرچی از عمق وجودم باشه و لطیف باشه روش حک میکنم.مغزم
قفل کرده بود.نامه را بو کردم.یه بوی خاصی داشت.بوی خیلی خوب.تو مایه های
عطر TRENDY .ادامه نامه را خوندم.دستهام سرد شده بود.از متنی که تو نامش
بود و الان داشت همون کلمات را به احساس من شلیک میکرد. هزاران فرسخ دور
از همدیگه...اما افکارمون شبیه به هم بود.بار هفتمه که دارم نامه تو را
میخونم...میدونی؟؟؟خیلی وقت بود واسه کسی دلم تنگ نشده بود.میترسیدم.اما
الان دیگه هیچ ترسی ندارم.دلم واست تنگ شده به اندازه ی معنی واقعی خود
کلمه ی (دلتنگی)....
پ.نون: قشنگ بود متشکرم.
همه شما خوانندگان این پست دعوت هستید که در مورد سوژه بحث
برای من در همین پست کامنت بذارید و من نظر شما رو همینجا درج میکنم
در مورد هم‌نوشت مطالب تکمیلی رو اینجا بخونید
نیمه خالی لیوان سابق
در این محل مقادیری حرف دل دفن شده است
بعدالقیچی: شاید برای نوشتن دلتنگیهام یه وبلاگ دیگه درست کردم.
اینجا انگار برداشت نداره.