زندان شیشه‌ای

دوستان خوبم عذرم را بپذیرید که اینجا از این به بعد به صورت یک روزنامه دیواری در می‌آید. نه به دلیل شما که نازنینید بلکه به علت من که ناپایدارم.

کانتری ندارم که خرج و دخل کنم، دوربینی حفاظی مال‌التجاره‌ای هیچ چیز ارزشمندی.

اینجا روزنامه دیواریی خواهد بود برای من و شما دوستان. روزهایی بود که هر روز می‌شمردم که که می‌آید، چندبار می‌آید از کجا می‌آید. مترصد بودم که به محض رسیدن نظر جواب دهم. روزی هزار بار سر می‌زدم. دم در را تا سر کوچه جارو می‌زدم آب می‌پاشیدم. گل‌ می‌کاشتم. این روزها اما شاید به بلوغی رسیده‌ام، اوجی، حضیضی، هرجا که هست به نظرم جای بدی نیست... می‌پسندم. از پشت شیشه‌ها دوستتان دارم. لب‌خوانی نمی‌دانم اما لبخندها و مهربانیها نیازی به لب‌خوانی ندارند. مهربانی ساطع می‌شود. می‌درخشد و روشن می‌کند. روشن می‌شوم و دلگرم.

دلم بخواهد تجسم می‌کنم محبوبترین وبلاگ دنیا را دارم ترافیکم ترافیک جاده چالوس را در روز دوازدهم فروردین خاک می‌کند. بخواهد اتاقکم را چهاردیواری مهجوری خواهم دید، اتاق سوزنبان ایستگاهی دور افتاده، جایی حدود ته دنیا.

بعضیها هستند که میدانم دوستم دارند حتی اگر پستهایم چند نقطه پس و پیش باشد می‌آیند و می‌خوانند بریل نامفهوم مرا. بعضیها هستند بعضی وقتها دوستم دارند و بعضی وقتها هرگز.

از این به بعد هیچ تفاوتی با از این به قبل نخواهد داشت. اگر حرف خاصی داشتید ایمیلم هست صندوق پستی بلاگ‌سکای هست من هم هستم.

پ.نون: بعضی قالبها ایمیل مدیر وبلاگ را می‌گذارند اما انگار این قالب ندارد. برای دوستانی که ایمیلم را در کامنتها ندارند و پیغامی برای رساندن دارند...

[e-mail]

والسلام.